نقش و جایگاه خود شناسی در تربیت دینی و اخلاقی

این پژوهش با رویکرد تحلیلی، توصیفی به نقش و جایگاه خودشناسی در تربیت دینی و اخلاقی از دیدگاه اسلام که جامع ترین و کامل ترین دیدگاه می باشد به هدف شناخت جایگاه انسان درجهان هستی وشناخت همه جانبه برای رشد وتعالی ونهایتا سعادت دنیا وآخرت که هدف اصلی اسلام ازخلقت اوست ،با تکیه بر آیات و روایت و کلام اندیشمندان دینی و ارتباط این خودشناسی با تربیت دینی و اخلاقی، می پردازد. پی بردن به حقیقت وجودی انسان و شناخت سرمایه های طبیعی و فطری، کرامت و عزت نفسانی برای رسیدن به اهداف عالی تربیتی و اخلاقی لازم و ضروری است. لذا خودشناسی به عنوان ریشه و اساس و مهمترین عامل تربیت و گام نخست در رفع و پیشگیری رذائل اخلاقی و انحرافات تربیتی مطرح می باشد. بعد از بررسی انجام شده آدمی در پرتو خودشناسی به معرفت پروردگار، شناخت جایگاه با عظمت و بالای وجودی انسان در نظام هستی، شناخت استعدادها، قابلیت ها و آسیب ها، رهایی از تزلزل شخصیت و شناخت هدف زندگی و تعیین راه درست، شوق و انگیزه برای خودسازی، اعراض از دنیای مذموم، شکل گیری نظام فکری و پرورش متناسب با فطرت،پی می برد. شناخت فقر وجودی و ده ها برکات دیگر از نتایج و پیامدهای خودشناسی دقیق و جامع که در نظام معرفتی اسلام مطرح گردیده است ،می باشد.